Klein feestje om de reacties op de brief te lezen. (slechts 1 van de 8 heeft gebeld om te vragen naar het waarom van mijn verzoek).
Een ‘rode draad’ in mijn positieve karaktereigenschappen: hulpvaardigheid – goed kunnen luisteren – gezellig maken – zorgzaam – interesse in de ander …
Dat voelt goed; geeft een kick; fijn om te weten en ik kan die kwaliteiten ook bij mezelf herkennen in de ‘spiegel oefening’.
Het zijn karaktereigenschappen die vooral op de ander gericht zijn. Want: niets fijners dan dat ieder in mijn omgeving het (door mijn inzet) naar de zin heeft. Geeft een goed en positief gevoel.
En het heeft een keerzijde: die houding is funest in liefdesrelaties; ik doe alles voor de ander, bang om die ander kwijt te raken – chronische verlatingsangst –
In gezelschappen – als ik genodigde ben – ben ik het liefst ‘bij de ander’. Ik stel de vragen en de ander reageert. Het voordeel daarvan is, dat de aandacht dan niet op mij is gericht, en op die manier hou ik de controle over de situatie.
Als ik in gezelschap of cursus wel mijn mening of opvatting ergens over moet geven, dan wordt het ingewikkeld. Ik word onrustig en zenuwachtig; het hart klopt in de keel; ik krijg een kriebel op mijn stembanden; buikpijn etc…. (onderliggende overtuiging: niemand zit op mijn mening te wachten) of erger nog: misschien is (n)iemand het met mij eens en leidt mijn opmerking wel tot discussie. Wow, dan komen ‘ze’ er misschien wel achter hoe ‘dom’ ik ben.
En ja, ik WEET het; het zijn aannames/overtuigingen, maar wel hééél hardnekkige.
Ik ben mij de laatste jaren – o.a. door cognitieve gedragstherapie – bewust geworden van deze overlevingsmechanismes; het gaat langzaam de goede kant op…maar nog een weg te gaan hoor!
Controle en schaamte laten zich niet zomaar wegduwen.
Nu vooral bezig om te leren ‘goed voor mezelf te zorgen’.