Wat me opviel bij de spiegel oefening is dat ik compassie ervaar als ik naar mezelf kijk.
Na mijn diepste put in 2012 kwam ik, toen ik ‘opgaf’ bij overgave. Vanuit overgave is er ineens zoveel meer mogelijk. De druk ging van de ketel.
Hoe langer hoe meer beweeg ik me van doen naar zijn en ik kan best genieten van het pad. En daar zie ik die compassie nu.
Ik ben oké met mij, open en kwetsbaar loop ik vele malen minder kwetsuren op dan krampachtig mezelf bewijzend (zoals ik dat vroeger deed).
En daarvandaan zie ik mijn krachten en talenten.
Waar ik mijn aandacht aan geef, groeit. Ik geef mijn aandacht steeds minder aan de stemmetjes in mijn hoofd die mij klein houden en veroordelen. Ik ben vrij!!
En alles wat er in mijn leven voorbij kwam en mij diep heeft geraakt, mijn wereld op z’n grondvesten heeft doen schudden, heeft mij gemaakt tot de prachtige vrouw die ik in de spiegel zie. Die positieve, liefdevolle doorzetter die zo open en toegankelijk is, creatief is en lichamelijk durft te zijn en liefde uitstraalt, dat ben ik!
Mooi dat ik dit precies zo terugkrijg van mijn omgeving. Waarbij het mij opviel dat er meermaals werd benoemd dat het een kwaliteit van mij is dat ik goed kan begrenzen. Die druppelt nu langzaam door. Die oefen ik al wel een poosje maar zag ik zelf nog niet zo uit de verf komen.
Tevreden vrouw hier.🥰